czwartek, 30 grudnia 2010

ZEITKRATZER plays PRES











Bôłt. Polish Radio Experimental Studio, 2010 (CD)

ZEITKRATZER transitions of

1. Dixi, Eugeniusz Rudnik
2. View from the window, Elżbieta Sikora
3. Low Sounds, Krzysztof Knittel
4. Icon (for tape), Denis Eberhard
5. Norcet, Krzysztof Knittel
6. Episodes, Bohdan Mazurek

Distribution: online by Monotype Records (roughly since mid-January 2010), music stores all over the world by Dux (roughly since mid-February 2010)

---------------------------------------------

What is musique concrete but a dip into sound data? In an ongoing series of instrumental interpretations of electronic music – an hommage to Polish Experimental Studio – I don’t think we are doing anything else then this. Composers, improvisers, performers and organizers – each one of us starts with careful listening and then flies off with whatever his or her tools are – piece of paper, music instruments or laptop. But I do believe the kickoff point is the same place: „How did music originate? - Pierre Schaeffer asked himself. „Through bricolage, with calabashes, with fibres, as in Africa. […] and this bricolage, which is the development of music, is a process that is shaped by the human, the human ear, and not the machine, the mathematical system”. There is a tendency to think of musique concrete as an art of studio montage. But montage begins in an act of listening; listening to something which was already THERE. As Chris Cutler neatly put it – from a perspective of a tape, there is no difference between recorded train entering a station or a tape composition based on a recording of the train – it is a sensual, structured and fixed form. Concrete. The question is only – what else is THERE? And maybe one more - where to find now musique concrete outside of the studio?

Inviting zeitkratzer to perform pieces created in Polish Radio Experimental Studio was hoping for a completely different process than the one between London and Warsaw in 2009 [see: Bôłt BR ES01]. And a contradiction to my initial feeling that it was almost impossible to play the pieces live; that asking musicians to do that was like inviting them to a „wrong territory” where nothing could go right. With ten virtuoso musicians of zeitkratzer it was almost possible to perform the compositions. And in no way it was a wrong territory for them; they looked easy and confident. In situations like this, one is tempted to start the story of „why” and „how” was that possible. The circulating answers are not difficult to bring up. Electronic music with its entirely new sound world pushed musicians to work on their instruments in search for new sonorities. And not only sonorities – electronic textures turned the function of the instruments upside down: following them could mean that strings deliver groove and percussions make subtle solos on top of it. Finally, electronic music undermined compositional techniques and not only as far as sounds impossible to notate are concerned. It was also about shaping new structures – out of noise textures, for example. To put it short, electronic music made the instrumental one naked again. Which is only half way. Or even less than that. And possible to write down before going to Wigry in August 2010 to meet zeitkratzer.

Seeing them at work was a surprise. First, of course, because of how quick, precise and collectively collaborative they were. Second, because of the fact of a minor relevance maybe – at the very first listening they were already playing along with the pieces. But I do believe it is something more than just tuning in to the originals. Many days after everything was done, Agnieszka Tarasiuk told me about her conversation with Maurice de Martin. He was supposed to say that reworking of the electronic pieces presupposes forgetting them at certain point. That is partly what working by ears could mean, I guess – in contrast to reading the score. But maybe there is also another part to it – the fact that zeitkratzer’s versions are becoming covers in the most literal meaning of the word. This meaning is not playing the same pieces but in a different way. It is placing the originals underneath to forget them – making them mute but letting them shape the surface precisely. This is why an attempt to be as close as possible I find crucial here. For me, it is about trying to confine everything to the cover. Electronic music always takes a risk of having some strings attached; depth accessible only to its author, something to be revealed which is simply a black box of its making. You remember all the “new concepts of music making” and “new sonorities” from the interviews with composers, history books or passage above? With zeitkratzer – a question of the making is gone, despite the fact that you probably have no clue what kind of instrumental techniques were in use. The question disappears, I think, because the music has a live stamp on it; even if does not resemble anything else, it is practice – all handmade, on or rather in the cover, just as it is being done, almost visible or touchable as you hear it. You need no further excuse or insight. It is a truly surface music. And this is how, I guess, instrumental music can make the electronic one naked, again.

Instrumental but not acoustic. This is not an old argument of live VS manipulated. There is a pair of hands at work here which is slightly more difficult to hear. But it is through Ralf Meinz’s hands that you hear brass whispering breaths becoming howling bursts. Or strings bowing on bridge becoming moving rocks. You might get a slight taste of disorientation but given as (almost) natural. A truly acousmatic music? If so, it is because the electronic element – new sonorities, re-functioning of the instruments, bizarre textures – is transparent, with no content of its own. The only content is the surface of the instruments. “What is most deep is the skin”.

PRES REVISITED # IN MEMORIAM JÓZEF PATKOWSKI













Bôłt. Polish Radio Experimental Studio, 2010 (2xCD)

CD1 (Originals):
1. Antiphona, Bogusław Schaeffer
2. Collage, Eugeniusz Rudnik
3. Psalmus, Krzysztof Penderecki
4. Episodes, Bohdan Mazurek
5. Assemblage, Bogusław Schaeffer
6. Esperienza, Bohdan Mazurek
7. Dixi, Eugeniusz Rudnik

CD2 (Covers):
1. Antiphona, Phil Durrant
2. Collage, Mikołaj Pałosz, Maciej Śledziecki
3. Psalmus, John Tilbury
4. Episodes, Phil Durrant, Mikołaj Pałosz, Eddie Prévost
5. Assemblage, Maciej Śledziecki
6. Esperienza, Phil Durrant, Mikołaj Pałosz, Eddie Prévost, Maciej Śledziecki, John Tilbury
7. Dixi, Mikołaj Pałosz
8. Hommage to Bogusław Schaeffer's Symphony, Phil Durrant, Mikołaj Pałosz, Eddie Prévost, Maciej Śledziecki, John Tilbury

Distribution: online by Monotype Records (roughly since mid-January 2010), music stores all over the world by Dux (roughly since mid-February 2010)

---------------------------------------------

What is musique concrete but a dip into sound data? In an ongoing series of instrumental interpretations of electronic music – an hommage to Polish Experimental Studio – I don’t think we are doing anything else than this. Composers, improvisers, performers and organizers – each one of us starts with careful listening and then flies off with whatever his or her tools are – piece of paper, music instruments or laptop. But I do believe the kick-off point is the same: “How did music originate?” was the question Pierre Schaeffer asked himself. “Through bricolage, with calabashes, with fibres, as in Africa. […] and this bricolage, which is the development of music, is a process that is shaped by the human, the human ear, and not the machine, the mathematical system.” There is a tendency to think of musique concrete as an art of studio montage. But montage begins in the act of listening; listening to something, which was already THERE. As Chris Cutler neatly put it – from a perspective of a tape, there is no difference between recorded train entering a station and a tape composition based on a recording of the train – it is a sensual, structured and fixed form. Concrete. The question is only: what else is THERE? And maybe one more - where to find now musique concrete outside of the studio?

“Polish Radio Experimental Studio Revisited” started with Collage by Eugeniusz Rudnik. The first time I have heard it – it was an obvious piece of composed Rock’N’Roll for me. But who would guess that for Denis Kolokol Esperienza by Bohdan Mazurek will turn out to be an aleatoric-conceptual piece for quintet in three movements? Altogether, there were seven people involved in the process of re-working of the pieces. In a blurred but joyful cooperation with Denis Kolokol, I have selected dozen of pieces from Studio’s archive. Some of them I have sent directly to the improvisers who agreed to take part in the project. I asked them to play their own versions of the pieces. The other pieces were scored for duos, trios and a quintet by Denis. Usually, he was keeping it formally close to the originals channelling the electronic textures into instrumental partitions; sometimes – I guess – he could not help making jokes; in one case he was following my suggestion, which I am deeply grateful for. Then the scores were sent to the performers who all met in a shabby but glittering with ageing pastel colours basement called “rehearsal room” to face a Yamaha keyboard (instead of requested grand piano) and a home stereo system with one speaker broken (instead of requested guitar amp). Two days later the pieces were ready to be performed in Cafe Oto in London.

Which means: the idea was to have as many different ears as possible; to have as many different reinterpretations of the existing compositions as possible; so that the end result is as indirect as possible. The art of confusion, you could say. Yes, but this is a central strategy of musique concrete – to blur or cut off the recognition of the existing material; to offer something real, to promise a reference but in the end to leave you alone with no sentiment. What exactly do you expect when you are about to hear an “Etude for One Strike of the Cymbal”? A cymbal strike?

I find this seduction, unrecognizabilty or even untraceabilty of the original material to be the core of musique concrete operations – and in trying to reconfigure this process in a totally different dimension I consider this project to be faithful to these ideas. Different dimension does not only mean a mere transfiguration of electronic pieces to instrumental music. First, it is a different dimension because it is a collaborative process when neither organizers, nor composer and performers fixed anything on tape. What you hear is only one of the interpretations, played live in London, on the 13th of December 2009. Second – it is a different dimension because it was live music, with people enjoying their drinks, cars passing by and coffee machine offering spontaneous insertions; meaning: played in a setting where you could expect a proper “performance” of the compositions. But where are they? If we learned the lesson of musique concrete, we should have zero problems with this.

BOHDAN MAZUREK # SENTINEL HYPOTHESIS













Bôłt. Polish Radio Experimental Studio, 2010 (2xCD)

CD1:
1. Six Electronic Preludes
2. Bozzetti
3. Fom a Notebook
4. Canti
5. Sinfonia Rustica
6. Ballade
7. Pennsylvania Dream

CD2
1. Children’ Dreams
2. Daisy Story
3. Reverie
4. Letter to Friends
5. Epitaph (1st version)

Distribution: online by Monotype Records (roughly since mid-January 2010), music stores all over the world by Dux (roughly since mid-February 2010)

So off we go - the subseries in
Bôłt dedicated to Polish Radio Experimental Studio. Most of the original recordings from 60. and 70. that you will find on the CDs are legally available for the first time in the history! And beautifully remastered by Ewa Guziołek-Tubelewicz and Joanna Szczepańska-Antosik. Sometimes the original recordings will be accompanied by reinterpretations of various kinds. ENJOY!

CORNELIUS CARDEW # THE GREAT LEARNING












B
ôłt. New Music in Eastern Europe, 2010 (4xCD)

CD 1: Paragraph 1, 2
CD 2: Paragraph 3, 4
CD 3: Paragraph 5
CD 4: Paragraph 6, 7

By 64 musicians and non-musicians

Recorded during workshops conducted by Nima Gousheh with assistance of James Bull. Everything was organized and produced in July 2010 by Michał Mendyk of 4.99 and Agnieszka Tarasiuk of Residential Arts Centre Wigry (now taken over by zzzze Church);

Distribution: Monotype Records (roughly since mid-January 2010)

Quite simply..: the first complete release of "The Great Learning" by Cornelius Cardew

----------------------------------------------------

The Great Learning is the becoming of the community. Becoming, which is nothing but its rhythm – or more precisely: its pulse. You are invited to listen to all the tensions, alliances, conflicts, wishedfor leaderships and subversions, which all happen according to a coordinate of synchronization and de-synchronization. Cornelius Cardew is not only the creator but also the participant of this process.

In this sense, I see him as an audio-sociologist and this is not to suggest that he is less a composer. With The Great Learning he designed a milieu for collective processes; a milieu of only few parameters. All of them are sociological and compositional at the same time: the number of people, the space with its acoustics and something Michael Nyman called people processes which allow the performers to move through given or suggested material, each at his own speed. But this is far from a mere “free tempo” – it is rather about individual timing of following others, tuning in with them or isolating from them. Logically speaking, the central point of The Great Learning is a set of basic social relations happening slightly out of synch (not expressed in the score but presupposed by it).

One of the aspects of Paragraph 4 is a steady rhythm executed by striking the sonoruous substance (in Wigry this happened to be pillows). The unambiguous instructions (like dot = beat) are designed to fail during the performance – nobody can expect 60 amateur musicians to enter together. So what is formed is something Iannis Xenakis called sound masses, although “masses” acquire one more dimension here – a sociological one. This is a chaotic, undifferentiated mass of sound and social relations at the same time. These are people trying to get together rather than musicians executing a score. Hence, synchronization is only one aspect or one random moment of de-synchronization – even if your aim (instruction, intention) is clear, you can only lose yourself in a social milieu; You – yourself – is always lost when it becomes the community.

So the becoming of community is not reached here by an intentional unisono. It is happening in and out of de-synchronization. In de-synchronization, randomly, as mentioned above in Paragraph 4, or with tuning in by breath-long expressions (Paragraphs 2,3 and 7). Out of de-synchronization is best expressed in Paragraph 6. In a series of 16 passages people are asked to make (or not make) or hear (or not hear) isolated, synchronized, optional sounds in different constellations. From time to time though one is expected to await long, general pauses. This is a superb excursion into audio-sociology of Cardew. From the very beginning you can’t help being lost in other’s tempo, you are by default desynchronized, even though you need to follow others if you want to make a synchronized sound. The only moment people really get together is the long, general pause – to synchronize yourself with the others you have to stop following your own pace; you need to suspend your intentions and suppress expression. Wait.

But these are Cardew’s intentions as written down in The Great Learning which is also nothing but a score. Even if designed to fail, it fixes a matrix to be followed, like any score. But do people follow?

Now, listening to the recordings from Wigry, I hear that the intended socio-musical milieu of Cardew was not always at work there. Can you hear a long, general pause in Paragraph 6? Mistake number one. Paragraph 7 is based on a mathematical idea. It is intended to gradually become a harmonic unity. Everybody starts with his or her own pitch but from following the instruction of picking the pitches from the others, the reduction of the initial complexity follows so that in the end it is almost a unisono. Can you hear that process? Mistake number two. But the most thrilling one happened during the first (unreleased) performance of Paragraph 4. This one is a canon and in case of the gallery in Wigry where the piece was performed, the most convenient setting of the group was a U-shape line. Everybody was asked to follow his or her predecessor to keep everything in order. In few minutes everything fell into pieces and more literally – got stuck and drawn into hesitant silence: a long, general pause – mostly because nobody broke the jammed silence, which would be equivalent to affirming that the performance of the piece had come to a dead end. Now, what happened was that out of a complete, silent confusion – with no additional cues or verbal instructions – people got back into a canon and completed the piece. How did they organize themselves? You will not find it in the score. And I am sure Cardew wouldn’t know either.

This was the third time I was involved in organizing The Great Learning. And for the third time the piece could not be “properly” completed. First time, in 2007, we did not have enough people to perform all the Paragraphs. Second time, in 2008, it was not even meant to be a complete performance. Now, in 2010, in Wigry, we managed to go through all the Paragraphs but not always the way Cardew put it in the score. It was not fully his milieu. Or to put it differently – you are not listening to a proper performance of a score. In a way this piece always transcends the possibilities of its performers. The intended becoming of the community fails. But can there be anything more rewarding than breaking the piece’s superiority? 60 people getting lost and finding their ways again and again in the course of the performance? How? Why? With Cardew? Or against him? On basis of what? If not the score.

czwartek, 30 września 2010

CORNELIUS CARDEW # SEMINARIUM

5 października, w ramach Uniwersytetu Krytycznego, rusza seminarium pod tytułem "Cornelius Cardew"

Miejsce: Nowy Wspaniały Świat

Czas: 16.00

Wszystko inne: http://cardewseminarium.blogspot.com/

VIDEONOTACJE # MIEJSCE DLA JEDNEGO WYKONAWCY

videonotacje #12 from videonotacje on Vimeo

.


Film nakręcony podczas, tuż przed i tuż po koncercie Mikołaja Pałosza w Instytucie Awangardy - w ramach serii Miejsce dla jednego wykonawcy

Realizacja/zdjęcia: Zuza Solakiewicz, Kinga Gałuszka

Montaż: Mateusz Romaszkan

Dźwięk: Anna Rok

piątek, 17 września 2010

KULTURA DŹWIĘKU - SPOTKANIA PROMOCYJNE





Spotkania promocyjne książki "Kultura dźwięku. Teksty o muzyce nowoczesnej", czyli dyskusje o tym co dzieje się z polskim dyskursem o muzyce...:





23.09.2010: JELENIA GÓRA, Laboratorium Res Facta Nova - Paweł Krzaczkowski, Sławomir Wieczorek + Michał Libera

25.09.2010: WROCŁAW, Falanster, 19.00 - Daniel Brożek, Paweł Krzaczkowski, Sławomir Wieczorek + Michał Libera

26.09.2010: TORUŃ, CSW, Pokój z Kuchnią, 19.30 - Dariusz Brzostek, Krzysztof Gutfrański, Daniel Muzyczuk, Janusz Zieliński + Michał Libera

24.10.2010: POZNAŃ, KontenerArt, 18.00 - Tomasz Misiak, Piotr Tkacz, Lidia Zielińska + Michał Libera

poniedziałek, 13 września 2010

KULTURA DŹWIĘKU. TEKSTY O MUZYCE NOWOCZESNEJ



Po trzech latach od pierwszego telefonu "w sprawie"...:










SPIS TREŚCI

Michał Libera, Dyskurs domniemanej odrębności. Wstęp do wydania polskiego
Muzyka i nowa kultura dźwięku. Wstęp

Część pierwsza. Teorie

I: Muzyka i jej inni: szum, dźwięk, cisza

Wprowadzenie
1. Jacques Attali, Szum i polityka
2. Luigi Russolo, Sztuka hałasów: Manifest Futurystyczny
3. Morton Feldman, Dźwięk, szum, Varèse, Boulez
4. Edgar Varèse, Wyzwolenie dźwięku
5. Henry Cowell, Rozkosze szumu
6. John Cage, Przyszłość muzyki: credo
7. R. Murray Schafer, Muzyka środowiska
8. Mark Slouka, Nasłuchując ciszy: uwagi o życiu słuchowym
9. Mary Russo i Daniel Warner, Kocia muzyka, futuryzm i postpunkowe industrialne zespoły noise’owe
10. Simon Reynolds, Noise

II: Sposoby słuchania

Wprowadzenie
11. Marshall McLuhan, Przestrzeń wizualna i akustyczna
12. Hanns Eisler, Theodor W. Adorno, Polityka słyszenia
13. Pierre Schaeffer, Akuzmatyka
14. Francisco López, Słuchanie dogłębne i otaczająca nas materia dźwiękowa
15. Ola Stockfelt, Odpowiednie sposoby słuchania
16. Brian Eno, Ambient
17. Iain Chambers, Spacer słuchowy
18. Pauline Oliveros, Kilka obserwacji dźwiękowych
19. J. K. Randall, Skomponuj siebie

III: Muzyka w dobie (re)produkcji elektronicznej

Wprowadzenie
20. Glenn Gould, Perspektywy nagrań
21. Brian Eno, Studio jako narzędzie kompozytorskie
22. John Oswald, Ulepszone przez pożyczającego: etyka muzycznego długu
23. Chris Cutler, Plądrofonia
24. Kodwo Eshun, System operacyjny do przekształcenia rzeczywistości dźwiękowej

Część druga. Praktyki

IV: Dzieło otwarte

Wprowadzenie
25. Umberto Eco, Poetyka dzieła otwartego
26. John Cage, Kompozycja jako proces: niezdeterminowanie
27. Christoph Cox, Wizualne dźwięki: o partyturach graficznych
28. Earle Brown, Przemiany i osiągnięcia estetyki radykalnej
29. John Zorn, Utwory gry
30. Anthony Braxton, Wprowadzenie do katalogu dzieł

V: Muzyka eksperymentalna

Wprowadzenie
31. Michael Nyman, W stronę (definicji)muzyki eksperymentalnej
32. John Cage, Wstęp do „Tematów i wariacji”
33. Brian Eno, Generując i organizując różnorodność w sztukach
34. Cornelius Cardew, Scratch Orchestra: projekt statutu
35. David Toop, Gra generacji. Muzyka eksperymentalna i kultura cyfrowa

VI: Muzyka improwizowana

Wprowadzenie
36. Ornette Coleman, Change of the Century
37. Derek Bailey, Swobodna improwizacja
38. Frederic Rzewski, Kameralne eksplozje: nihilistyczna teoria improwizacji
39. George E. Lewis, Muzyka improwizowana po 1950 roku: perspektywa afrologiczna i eurologiczna

VII: Minimalizm

Wprowadzenie
40. Susan McClary, Rap, minimalizm i struktury czasowe w muzyce końca XX wieku
41. Kyle Gann, Niewdzięczne zadanie zdefiniowaniaminimalizmu
42. Steve Reich, Muzyka jako stopniowy proces
43. Wim Mertens, Podstawowe idee minimalizmu
44. Tony Conrad, Youngofobia: o „Four Violins”
45. Philip Sherbourne, Cyfrowa dyscyplina: minimalizm w muzyce house i techno

VIII: Kultura didżejska

Wprowadzenie
46. László Moholy-Nagy, Twórczość – odtwórczość: potencjalność gramofonu
47. William S. Burroughs, Niewidzialne pokolenie
48. Christian Marclay, YasunaoTone, Płyta, kompakt, analogowe, cyfrowe
49. Paul D. Miller, Algorytmy: wymazywanie i sztuka pamięci
50. David Toop, O dubie
51. Simon Reynolds, Postrock

IX: Muzyka elektroniczna i electronica

Wprowadzenie
52. Jacques Barzun, Uwagi wstępne do programu dzieł stworzonych w Columbia-Princeton Electronic Music Center
53. Karlheinz Stockhausen, Muzyka elektroniczna i instrumentalna
54. Karlheinz Stockhausen i inni, Stockhausen kontra „technokraci”
55. Ben Neil, Przełomowe beaty: rytm i estetyka współczesnej muzyki elektronicznej
56. Kim Cascone, Estetyka błędu: „postcyfrowe” tendencje we współczesnej muzyce komputerowej

Kalendarium
Najważniejsze terminy
Wybrana dyskografia
Wybrana bibliografia

wtorek, 24 sierpnia 2010

ZEITKRATZER WEEKEND



3-4 września 2010, Synagoga w Sejnach

Organizacja: Fundacja 4.99 i Dom Pracy Twórczej w Wigrach

Jeden z tych pomysłów, który od pierwszej intuicji do realizacji przeżywa przynajmniej parę Bożych Narodzeń. Konkretniej - trzy. W październiku roku 2007 po raz pierwszy kilku zaprzyjaźnionych muzyków zaakceptowało zaproszenie do wykonania instrumentalnych wersji utworów elektronicznych ze Studia Eksperymentalnego, które zagrali na Chłodnej 25 w ramach cyklu "Zakrzywienia Igły". W tym czasie Zeitkratzer miał już za sobą słynną instrumentalną reinterpretację kompozycji Lou Reeda na sprzężenia gitarowe "Metal Machine Music" a także własne wersje utworów Zbigniewa Karkowskiego, Merzbowa czy Terre Thaemlitza. Tylko, że wówczas, w roku 2007, wydawało mi się, że włączenie do ich repertuaru utworów Eugeniusza Rudnika, Krzysztof Knittla czy Bogdana Mazurka jest mało prawdopodobne. Trzeba było trzech lat, niepoliczalnej ilości rozmów w Polsce i napisania zaledwie jednego maila do Reinholda Friedla - założyciela Zeitkratzera. No i oczywiście chęci współpracy ze strony DPT Wigry.

Przez pięć dni zespół będzie pracował nad kompozycjami ze Studia Eksperymentalnego w Domu Pracy Twórczej w Wigrach. Jeśli macie ochotę wpaść, odpocząć, posłuchać oryginalnych nagrań ze Studia, pogadać z muzykami - zapraszam między 29 sierpnia a 2 września do DPT Wigry. A na koncerty 3 i 4 września - do Synagogi Białej w Sejnach.

---------------------------------------------------------------------------------


3.IX.2010
ZEITKRATZER
plays
ZEITKRATZER


Sejny, Synagoga Biała, godz. 20.00, wstęp wolny

III sety: m.in. Lou Reed („Metal Machine Music”), Zbigniew Karkowski („Monochromy”), Merzbow („Crack Groove”), James Tenney („Critical Band”), Morton Feldman („Durations V”), Terre Thaemlitz („Sloppy 42nds”)



4.IX.2010
ZEITKRATZER
plays
POLISH RADIO EXPERIMENTAL STUDIO


Sejny, Synagoga Biała, godz. 20.00, wstęp wolny

II sety: m.in. Krzysztof Knittel („Norcet”), Eugeniusz Rudnik („Dixi”), Bogdan Mazurek („Canti”) oraz wybór utworów z programu „Songs”, na który składają się szlagiery muzyki punk




Różnicuj, poszukuj i baw się dobrze! Niewielu wirtuozowskim zespołom muzyki współczesnej przyświeca podobne motto. Ale też niewielu łączy w swoim repertuarze kompozycji Iannisa Xenakisa z coverami utworów Whitehouse, piosenkami ludowymi oraz uproszczonymi wersjami dzieł Arnolda Schönberga. Niewiele wreszcie współpracuje z twórcami sceny noise (Keiji Haino, Merzbow), konceptualnej elektroniki (Terre Thaemlitz) czy muzyki rockowej (Lou Reed).

Zeitkratzer to wyzwanie rzucone kompozytorom przez wybitnie utalentowanych wykonawców. Oprócz swoich sztandarowych utworów zespół wykona w Wigrach instrumentalne wersje kompozycji na taśmę ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Wśród nich nowe aranżacje utworów Bogdana Mazurka, Eugeniusza Rudnika i Krzysztofa Knittla.

---------------------------------------------------------------------------------

Założony w 1999 Zeitkratzer jest zespołem składającym się wyłącznie z solistów. To oni są jego siłą – ich zaawansowane techniki instrumentalne, ich znajomość muzyki i instrumentów elektronicznych, ich hybrydyczne doświadczenia muzyczne od rocka i popu przez noise, ambient, folk. Dziewięciu muzyków a także reżyserzy dźwięku i świateł mieszkają w różnych europejskich miastach od Wiednia przez Amsterdam po Londyn. Ich miejscem pracy jest Berlin. Zespół utrzymuje się z grania koncertów przez co zachowuje całkowitą niezależność od międzynarodowych mecenasów muzyki współczesnej a dzięki temu także kontrolę nad własnym repertuarem. Pozwala ona na przygotowywanie wyjątkowych i przełomowych programów muzycznych, które zapewniają mu popularność na całym świecie. Składają się na nie kompozycje tak różnych muzyków jak Karlheinz Stockhausen, Lou Reed, Carsten Nicolai, John Cage, Keiji Haino, Jim O’Rourke, James Tenney, Helmut Oehring, La Monte Young, Merzbow, Alvin Lucier. Zeitkratzer zrealizował te projekty ani przez moment nie martwiąc się o „czystość” nowej muzyki. Jej rozkwitto ciągłe zanieczyszczanie a idea „czystego smaku” jako niezależnej kategorii estetycznej – jak pokazywał Pierre Bourdieu – okazała się być niczym innym niż narzędziem wprowadzania różnic społecznych. „Czysty smak” opiera się odrzuceniu i odrazie w stosunku do wszystkiego, co wzbudza w nas przyjemność.

www.zeitkratzer.com

Reinhold Friedl – fortepian
Burkhard Schlothauer – skrzypce
Marc Weiser – sopran, gitara, elektronika
Hild Sofie Tafjord – waltornia
Uli Phillipp – kontrabas
Maurice de Martin – perkusja
Anton Lukoszevieze – wiolonczela
Hayden Chisholm – klarnet
Hilary Jeffrey – puzon
Ralf Meinz – reżyseria dźwięku
Andreas Harder – reżyseria świateł

A już niebawem szczegółowe informacje na temat Seminarium o Cardew (w: Nowy Wspaniały Świat) a także serii płyt CD z nagraniami ze Studia Eksperymentalnego (w: Bołt. New Music in Eastern Europe)

piątek, 2 kwietnia 2010

MIEJSCE DLA JEDNEGO WYKONAWCY



23.04.2010: MARTIN KUCHEN

26.05.2010: RAFAEL TORAL

20.06.2010: MIKOŁAJ PAŁOSZ


Miejsce: Instytut Awangardy, al. Solidarności 64/118

Pomysł i organizacja: Michał Libera / Ray Dickaty

http://www.instytutawangardy.org/


WAŻNE: wstęp na każdy koncert jest bezpłatny, ale ponieważ liczba miejsc w tej wyjątkowej przestrzeni jest ograniczona, bardzo proszę o rezerwowanie miejsc drogą mailową - michal.libera@gmail.com


To miejsce jest szczególne z wielu powodów. Jednym z najmniej istotnych jest fakt, że organizatorzy nie mają tutaj niemal nic do dodania. Wszystkie pomysły pochodzą z wnętrza tej przestrzeni. To miejsce było ostatnim domem Edwarda Krasińskiego. Było także jego warsztatem. I jest pewnie luksusem – bo jest w centrum, na XI piętrze, ma taras i ciszę. Będziemy tutaj zapraszać artystów, w których muzyce słyszymy równocześnie intymność i pracę, bez względu na to czy jest akurat bardziej improwizowana, eksperymentalna, pisana czy konceptualna. Bo skoro jest awangardowa to jest też luksusem.


MARTIN KÜCHEN [SWE]

Saksofon altowy i barytonowy, przenośne radio

Materiał z płyty „The Lie & The Orphanage”

23 kwietnia 2010 (piątek)

Czas: 20.00


Martin Küchen: saksofonista, który specjalizuje się w cichych, pracowitych i skupionych improwizacjach repetytywnych; autor trzech solowych płyt

http://www.martinkuchen.com/

http://www.mathka.pl/


RAFAEL TORAL [POR]

Przenośne wzmacniacze, oscylatory i in.

Materiał z projektu „Space”

26 maja 2010 (środa)

Czas: 20.00


Rafael Toral: w solowej odsłonie swojego projektu „Space” używa instrumentów elektronicznych do eksploracji „idei przestrzeni intymnie związanej z ideą ciszy”

http://www.rafaeltoral.net/


MIKOŁAJ PAŁOSZ [PL]

Wiolonczela, wzmacniacz basowy

Cornelius Cardew, „Treatise”, Eugeniusz Rudnik, „Dixi”, Morton Feldman, „Projection I”, Volker Heyn, „Blues in B Flat”, La Monte Young, „Composition 1960 # 10”

20 czerwca 2010 (niedziela)

Czas: 21.00


Mikołaj Pałosz: wiolonczelista specjalizujący się w wykonawstwie muzyki współczesnej; autor solowej płyty „Cellovator”, na której łączy improwizacje i kompozycje

http://www.cellovator.com/

KREW NA LIŚCIACH. MUZYKA JAKO TEORIA SPOŁECZNA

Cykl spotkań poświęconych muzyce i dźwiękowi

Miejsce: Zachęta, pl. Małachowskiego 3

Pomysł i prowadzenie: Michał Libera

www.krewnalisciach.blogspot.com

www.zacheta.art.pl


13.04 Postęp # Arnold Schönberg

Goście: Monika Pasiecznik, Sebastian Cichocki


20.04 Ciało # Henri Chopin

Goście: Dariusz Brzostek, Wojtek Ziemilski


12.05 Przemysł # Throbbing Gristle

Goście: Heinrich Deisl (Austria), Maciej Gdula


22.06 Intymność # Bob Ostertag

Goście: Marcin Dymiter +


27.06 Miłość # Terre Thaemlitz

Goście: Terre Thaemlitz (USA / Japonia) +


21.09 Kradzież # John Oswald

Goście: Chris Cutler (Anglia), Kuba Mikurda


12.10 Subwersja # Negativland

Goście: Jacek Staniszewski +


26.10 Muzak # Warszawa

Goście: Kamil Antosiewicz, Grzegorz Piątek


23.11 Klasa # Ultra-Red

Goście: Manuela Bojadzijev (Niemcy), Daniel Muzyczuk


14.12 Populizm # Cornelius Cardew

Goście: Michał Mendyk, Tomek Saciłowski



Wszystkie spotkania zaczynają się o 18.00

„Krew na liściach” to cytat z jednego z najsłynniejszych protest songów śpiewanych przez Billie Holiday, „Strange Fruit”. To dlatego, że nadal jedynym tematem refleksji o obecności muzyki w świecie społecznym wydaje się być jej „zaangażowanie”. Ale czy związki muzyki z otaczającym nas światem kończą się na tym, że bywa ona narzędziem emancypacji? A co z bardziej subtelnymi sytuacjami – kiedy praktyki muzyków wkraczają bezpośrednio w obszar intymności, korzystają z odpadów procesów industrializacji czy znajdują się na granicy kradzieży?

Celem cyklu jest rozmowa o muzyce z różnych perspektyw: teorii muzyki, ale także krytyki sztuki, socjologii czy filmoznawstwa. A założeniem przekonanie, że kiedy muzycy tworzą ze swojego ciała „fabrykę dźwięków” (jak Henri Chopin), podszywają się pod innych (Thaemlitz) czy zmieniają płeć Dolly Parton (John Oswald) to odnoszą się do tych samych problemów, o których da się dyskutować w innych sztukach. Dlaczego nie miałoby się dać w muzyce?

Wśród gości na każdym spotkaniu będzie jedna osoba, która zajmuje się muzyką na co dzień i jedna, która specjalizuje się w innej dziedzinie. Za każdym razem będziemy rozmawiali na wybrany temat biorąc za punkt wyjścia konkretne nagranie, wydarzenie czy postać z muzyki najnowszej, z którym będzie można się zapoznać chwilę przed spotkaniem.

Kamil Antosiewicz: muzyk i krytyk muzyczny interesujący się sound artem, publikował m.in. w Antenie Krzyku, Neurobot, Glissandzie.

Manuela Bojadzijev: socjolożka i aktywistka dźwiękowa, członkini kolektywu Ultra Red, który łączy w swych działaniach muzykę, nagrania terenowe i teorię społeczną.

Dariusz Brzostek: polonista i krytyk muzyczny zajmujący się muzyką eksperymentalną, publikował m.in. w Antenie Krzyku, Glissandzie.

Sebastian Cichocki: kurator, krytyk sztuki, pracownik Muzeum Sztuki Nowoczesnej, wcześniej bytomskiej Kroniki.

Chris Cutler: legendarny muzyk Rock In Oppositon, członek Henry Cow, współpracownik Residents, autor klasycznego już eseju “Plądrofonia”.

Heinrich Deisl: krytyk i teoretyk muzyczny poruszający się na styku teorii kultury, informacji i ekonomii; zajmuje się głównie zjawiskiem noise.

Marcin Dymiter: polonista i muzyk, założyciel zespołu Ewa Braun, obecnie tworzący głównie muzykę elektroniczną i nagrania terenowe.

Maciej Gdula: socjolog, pracownik Instytutu Socjologii UW, członek Redakcji Krytyki Politycznej, zajmuje się głównie teorią polityki.

Michał Mendyk: dziennikarz i krytyk skupiony na muzyce współczesnej, współpracownik Polskiego Radia i „Dziennika”.

Kuba Mikurda: zajmuje się teorią kina i filozofią, redaktor w wydawnictwie Ha!art, członek Krytyki Politycznej.

Daniel Muzyczuk: kurator i krytyk zajmujący się sztuką najnowszą, w tym sztuką dźwięku, wykładowca ASP w Gdańsku

Grzegorz Piątek: teoretyk architektury, autor cyklu spotkań w MSN „Architekst 2.0”, kurator (m.in. Polskiego Pawilonu nagrodzonego na Biennale w Wenecji)

Tomek Saciłowski: artysta, wydawca i autor pisma Trzaskopisma, członek zespołu Rano, który występuje z zaskoczenia w przestrzeniach miejskich

Jacek Staniszewski: krytyk muzyczny, muzyk, założyciel projektu multimedialnego neurobot (neurobot.art.pl)

Terre Thaemlitz: artysta konceptualny, który twórczość artystyczną traktuje jako formę teoretyzowania, wydawał m.in. dla Mille Plateaux.

Monika Pasiecznik: dziennikarka i kuratorka muzyczna, pracownik Drugiego Programu Polskiego Radia, publikowała m.in. w Odrze i Glissandzie.

Wojtek Ziemilski: artysta wizualny zajmujący się teatrem, autor „Małej Narracji”, prowadzi bloga new-art.blogspot.com

Michał Libera: socjolog, krytyk muzyczny i organizator wydarzeń związanych z muzyką eksperymentalną (m.in. plain. music, Song Is You, Playback-Play), redaktor serii muzycznej w wydawnictwie Słowo / Obraz Terytoria.