THE SONG IS YOU

20.11.2009, Piątek

- Arturas Bumšteinas, „Five Songs” 

- Red & Tonio Marinescu 

- Ghédalia Tazartès 

21.11.2009, Sobota

- Ergo Phizmiz +++

- Justin Bond

- Ergo Phizmiz & Justin Bond Improv

22.11.2009, Niedziela

- Momus 

- Reinhold Friedl & Bernhard Schütz play Robert Schumann 

03.12.2009, Czwartek

- Kyst

- AU

Wszystkie koncerty odbywają się w Powiększeniu (ul. Nowy Świat 27), o godz. 20.00

Wstęp na jeden dzień: 20/25 zł

Karnet: 50 zł

Projekt zrealizowany został przy wsparciu Urzędu Miasta St. Warszawy

KEVIN BLECHDOM

KEVIN BLECHDOM solo piano                          

27.09.2009, Wrocław, Teatr Polski, Scena na Świebodzickim

W ramach festiwalu Avant

playBACKplay

PLAYBACK-PLAY II, III, IV                                 

10.10.2009, Warszawa, CSW „Zamek Ujazdowski”
II: Interpretacje prac artystów wizualnych
Prowadzenie: Keith Rowe (gitara, elektronika) + DJ Lenar (gramofony), Mikołaj Pałosz (wiolonczela), Raphael Rogiński (gitara) i in.

19.10.2009, Warszawa, CSW „Zamek Ujazdowski”
III: Mauricio Kagel, „Ludwig Van” 
Prowadzenie: Reinhold Friedl (fortepian) + Zosia Gołębiowska (flet), DJ Lenar (gramofony), Karolina Ossowska (skrzypce), Dagna Sadkowska (skrzypce), Małgorzata Szczepańska (altówka) i in. 

24.10.2009, Warszawa, CSW „Zamek Ujazdowski”
IV: Partytury graficzne Malcolma Goldsteina
Prowadzenie: Malcolm Goldstein (skrzypce) + Tomasz Chołoniewski (instrumenty perkusyjne), Karolina Ossowska (skrzypce), Mikołaj Pałosz (wiolonczela), Dagna Sadkowska (skrzypce)

Impreza towarzysząca festiwalowi Ad Libitum

NOTHING IS REAL

NOTHING IS REAL                                              

17 lub 18.10.2009, Warszawa
Kompozycje Alvina Luciera, Matthiasa Kaula i in.
Wykonawcy: Malcolm Goldstein (skrzypce), Matthias Kaul (instrumenty perkusyjne) i in.

Szczegóły: wkrótce

MIMEO

MIMEO                                                             

13.11.2009, Wigry, Dom Pracy Twórczej

Małe składy

Phil Durrant, Cor Fuhler, Thomas Lehn, Kaffe Matthews, Gert-Jan Prins

14.11.2009, Wigry, Dom Pracy Twórczej

MIMEO 

W składzie: Phil Durrant, Christian Fennesz, Cor Fuhler, Thomas Lehn, Kaffe Matthews, Gert-Jan Prins, Peter Rehberg, Keith Rowe, Marcus Schmickler, Rafael Toral

w ramach Półwyspu Nowej Muzyki

POLISH EXPERIMENTAL STUDIO REVISITED

POLISH EXPERIMENTAL STUDIO REVISITED                 

12.12.2009, Londyn, Café Oto
Kompozycje: Bohdan Mazurek, Krzysztof Penderecki, Eugeniusz Rudnik, Bogusław Schaeffer, Włodzimierz Kotoński 

Wykonwcy: Phil Durrant (skrzypce), Mikołaj Pałosz (wiolonczela), Eddie Prévost (instrumenty perkusyjne), Raphael Rogiński (gitara), John Tilbury (pianino)

Opracowanie partytur: Denis Kolokol

ideolo

THE SONG IS YOU

Na każdą piosenkę składają się trzy rzeczy. 
Jeśli masz trzy rzeczy – masz piosenkę. 
David Thomas

Ponoć w średniowiecznym chrześcijaństwie piosenka wiązała się równocześnie z intuicjami świętości i uwodzeniem przez szatana. Była podejrzana, bo dostarczała zbyt wiele rozkoszy. Dziś nie jest inaczej. Szczególnie z perspektywy muzyki artystycznej, która tak szczęśliwie łączy w sobie estetykę akademicką i alternatywną. To w tej właśnie muzyce artystycznej piosenka tak często budzi odrazę – swą formą, funkcją, trywialnością. Albo po prostu przyjemnością, której może dostarczyć. To dlatego muzyka popularna, której symbolem jest piosenka często przeciwstawiana jest muzyce eksperymentalnej. THE SONG IS YOU to święto piosenki z udziałem artystów, którzy pochodząc ze świata muzyki eksperymentalnej nic sobie nie robią z tych podziałów. Nie boją się ani „krótkich utworów słowno-muzycznych”, ani milowych osiągnięć muzyki awangardowej. 

Na pierwszej edycji, w roku 2008, wystąpili Noël Akchoté, Leafcutter John, DJ Lenar, Jean-Louis Costes, Adrien Kessler, Martin Kuchen, David Thomas & Two Pale Boys a także zespoły Arbeit i KOT. 

W roku 2009 THE SONG IS YOU jest już bardziej pomysłem niż festiwalem. Zaczęło się 19 października w TR Warszawa imprezą Nothing Is Real, na której wykonywane były kompozycje współczesne poświęcone muzyce popowej – James Tenney, John Cage, Alvin Lucier, Matthias Kaul w interpretacjach Agaty Harz, Reinholda Friedla i Malcolma Goldsteina. 

W dniach 20-22 listopada w warszawskim klubie Powiększenie kolejna odsłona: 
OD SCHUMANNA DO BUMŠTEINASA 
czyli co stało się w muzyce popularnej od XIX-wiecznych pieśni niemieckiego romantyka do XXI-wiecznych kompozycji pop-noise’owych litewskiego post-minimalisty. Albo: czym jest muzyka popularna, jeśli odsączyć ją od marketingu wielkich wytwórni i szalejących nastolatków. I jeszcze zbliżyć odrobinę do muzyki eksperymentalnej – jej form, miejsc prezentacji czy nastawienia artystów…
 
GHÉDALIA TAZARTÈS  

„Język, w którym śpiewam stworzyłem sam. Moi rodzice mówili między sobą po hiszpańsku więc musiałem wymyślić coś, czego i oni by nie rozumieli”. Jedna z bardziej tajemniczych postaci muzyki eksperymentalnej rozwijanej poza jakimikolwiek nurtami. Tworzący od ponad trzydziestu lat, nagrywający raz na kilka, niemal poza obiegiem rynkowym. Mówi się czasem, że jest to żydowski blues zrodzony z hiszpańskich rodziców mieszkających w Paryżu. Słowem – mistyczne pieśni na głos i taśmy.

→ Ghédalia Tazartès, francuski artysta o tureckich korzeniach, jest na tyle bezkompromisowy, że nie da się do jego sztuki przyłożyć jakiejkolwiek ostatecznej kategorii. Jego koncerty i płyty to rzadkość. Jedna z ostatnich okazji to organizowana przez Fundację Cartier wystawa Patti Smith, na której zaprezentował materiał ze dwóch płyt. „Rimbaud 1 Verlaine” to muzyczny i poetycki eksperyment zainspirowany światem słynnego artysty słowa i dźwięku, Léo Ferré i ideą hałaśliwej ekstazy. „Hysterie off Music” z kolei to muzyczny montaż łączący w sobie muzykę konkretną, etniczne lamenty i niezidentyfikowane dźwięki otoczenia. 
→ Ghédalia Tazartès wywodzi swoje muzyczne inspiracje z północnoafrykańskiej tradycji sefardyjskiej a jego nagrania są szczególnym połączeniem etnicznych wokaliz z muzyką elektroniczną. Jego największą siłą jest dynamiczne połączenie rytmicznego transu z harmonicznym wyrafinowaniem. Rzadko jednak operuje kontrastem; jego żywiołem jest linearność, naturalny flow, organiczny rozwój smakowitych składników jego sztuki. Swą aktywność muzyczną rozpoczął ponad trzy dekady temu, ale jego muzyka jest właściwie poza czasem. Przez wszystkie te lata wcielał się w różne postaci sceniczne, choć ani przez moment nie zatracił swej szczególnej tożsamości. 
→ Ghedalia Tazartes jest nomadą. Jest orkiestrą i grupą popową na raz. Jego tożsamość jest wielością. Ciągła metamorfoza to istota jego muzyki – zawsze umyka kontroli i klasyfikacji. Do diabła z technokratami noise’u i purystami muzycznymi! Każda wielka sztuka – niczym mitologia – używa wszystkiego, natury i kultury, życia i śmierci! Poza granicami!!
http://www.forcedexposure.com/artists/tazartes.ghedalia.html
http://ronsen.org/monkminkpinkpunk/11/tazartes.html
 
RED & TONIO MARINESCU  
 
Blues prosto z delty Missisipi. A konkretnie z Lille, pod granicą z Belgią. Red i Marinescu od lat pozostają wierni swej pierwszej pasji, nawet jeśli na ich techniki instrumentalne większy wpływ miała wieloletnia współpraca z Noëlem Akchoté i słuchanie perkusistów Toma Waitsa. Ten blues tonie w szumach, zgrzytach i francuskim akcencie niepodrabialnego głosu Reda.

→ Olivier Lambin aka Red, gitarzysta i autor piosenek, należy do zwodniczego i tajemniczego świata francuskich muzyków, których energia i ciekawość wszystkiego określana jest zwykle mianem „muzyki alternatywnej”. Jego miejsce jest tam, gdzie publiczność przyzwyczajona do muzyki awangardowej spotyka się miejską kulturą muzyki ludowej; tam, gdzie muzycy zachwyceni ideą wolnej muzyki nie odmawiają sobie fascynacji Muzakiem czy minimalizmem. 
→ Red pracował w centrach obsługi klientów, sprzedawał grzejniki, produkował uchwyty znanej francuskiej firmy produkującej patelnie, ale na szczęście w tym czasie nie zapomniał o tym, że kocha Boba Dylana i Rolling Stonesów. Czyż już to nie świadczy o tym, że jest prawdziwym bluesmenem? Jego kariera zaczęła nabierać rozpędu, kiedy ówczesny właściciel wydawnictwa Rectangle, Noël Akchoté zaproponował mu roczne występy jako Akchoté vs Red i wydał jego pierwszy album zatytułowany „Felk” a nagrany w jego własnej kuchni. Na kolejny – „Songs from a Room” – złożyły się interpretacje wszystkich piosenek Leonarda Cohena, które znalazły się na słynnej płycie tego ostatniego pod tym samym tytułem. Nie ma krytyka muzycznego, który nie zachwycałby się jego koncertami. Podobnie jak nie ma takiego, który nie porównywałby go do Toma Waitsa i Nicka Cave’a. 
http://www.lemellotron.com/2009/05/09/i-am-not-a-yoyo-red-olivier-lambin-2006/
http://www.scaruffi.com/history/french.html 

ARTURAS BUMŠTEINAS „FIVE SONGS”  
 
Jeden z najbardziej utalentowanych kompozytorów muzyki współczesnej na Litwie zdekonstruował kilka piosenek wprowadzając je w świat medytacyjno-noise’owej współczesnej kompozycji. Albo raczej wyprowadzając muzykę współczesną na grząskie pole ekstatycznego popu. Kompozycja na elektronikę (on sam oraz XV Parówek), wiolonczelę (Mikołaj Pałosz), perkusję (Hubert Zemler) i pięcioosobowy zespół wokalny związany ze Spotkaniami Wokalnymi Gębofon.

→ Arturas Bumšteinas zajmuje się sztukami wizualnymi i sound artem. W swych akytwnościach na polu dźwiękowym posługuje się partyturami muzycznymi przeznaczonymi na różne składy instrumentalne, nie wyłączając orkiestr. Dotychczas wydał dziewięć albumów z muzyką elektroakustyczną (na Litwie a także w USA, Danii, Ukrainie, Kanadzie, Hiszpanii, Holandii i Polsce). Stał także na czele projektu zbiorowego nazwanego Antiradical Opera z pisarką Jesse Glass i ponad dwudziestoma artystami z całego świata; był kuratorem wydarzenia Mixthemixthemix a także założył kwartet laptopowy Twentytwentyone, który specjalizuje się w wykonawstwie partytur graficznych i innych konceptualnych działaniach. Współpracuje z takimi artystami jak Simon Wickham-Smith, Jeff Surak, Jesse Glass, Borut Savski, Max Reinhardt, Rytis Mažulis, Anton Lukoszevieze, Antanas Jasenka, Antanas Kučinskas.  
→ Arturas Bumšteinas to jeden z najwybitniejszych litewskich kompozytorów oraz plastyków młodego pokolenia. Jego utwory dźwiękowe wykonywane są na prestiżowych festiwalach w USA, Wielkiej Brytanii oraz Holandii, zaś prace wizualne - prezentowane regularnie przez berlińską galerię AntjeWachs. Muzyka Bumšteinasa to często zbiór kameralno-elektroakustycznych kompozycji odwołujących się do poszukiwań pionierów minimalizmu z pokolenia La Monte Younga i Terry'ego Rileya. Te wciąż świeże inspiracje przefiltrowane zostały jednak przez doświadczenia współczesnej muzyki eksperymentalnej: estetykę usterki, plądrofonii oraz twórczości internetowej.
http://www.bumstein.com/art/
http://www.earlabs.org/label/LM/LM035.asp?titleID=1640 

ERGO PHIZMIZ  
 
Zwariowany i niezwykle błyskotliwy multiinstrumentalista interesujący się w tej samej mierze plądrofonią, co muzyką klasyczną. Tak samo dobrze radzi sobie z każdym instrumentem, jak z jego tanią imitacją dla dzieci. Wszystko, co ma pod ręką może złożyć się na sztukę radiową, instalację dźwiękową czy koncert popowy. 

→ Ergo Phizmiz to innymi słowy brylant w ściekach umysłu. Jego aktywności obejmują bardzo szeroki zakres form od instalacji dźwiękowych, sztuk radiowych, plądrofonii, neo-klasycystycznych kompozycji, domowego popu, opery, chorych pieśni i eksperymentalnych kolaży. Przez lata prowadził audycje radiowe „Phuj Phactory” w nowojorskim WMFU a także produkował konceptualne podcasty wraz z Vicky Bennett (aka People Like Us); współpracował z Felixem Kubinem, Satanicpornocultshop, pisał muzykę do filmów Christiana Marclay’a. Jego niestrudzone nawiązywanie kontaktów, muzykalność i humor przysporzyły mu ukrytych fanów na całym świecie, którzy – gdyby tylko ich poprosił – byliby pewnie w stanie zorganizować z dnia na dzień rewolucję zielonych słoni. 
→ Ergo Phizmiz zainteresowany jest szerokim spektrum sztuki od ekscentrycznego popu, kolaży, sztuki radia, instalacji po performens. Do jego najważniejszych prac należy „Ergo Phizmiz & his Orchestra”, w którym przeboje muzyki popularnej od Aphexa Twina przez Velvet Underground po współczesne przeboje R&B zaaranżowane zostały na instrumenty dla dzieci. Jego prace prezentowane były m.in. w Tate Modern a także szeregu radiostacji od BBC 1 i 3 po Resonance FM. 
http://www.myspace.com/ergophizmiz
http://ergophizmiz.blogspot.com/
 
JUSTIN BOND & OUR LADY J  
 
Justin Bond!! Kultowa postać nowojorskiej bohemy. Sam uważa się za kabareciarza, co nie przeszkadza mu nagrywać eksperymentalne płyty z Otomo Yoshihide i Bobem Ostertagiem. Śpiewa dla tysięcy ludzi w Carnegie Hall i dla kilkunastu w Joe’s Pub. Jeszcze do niedawna był żeńską połową słynnego Kiki & Herb dowodząc, iż pojęcie trans-gender jest często zbyt wąskie; obecnie koncertuje z inną zjawiskową „kabaretką”, Our Lady J. Bohater finałowej sceny filmu „Shortbus”, w którym zagrał sam siebie. Czyli kogo?
→ Justin Bond – kabareciarz, piosenkarz, tekściarz, aktor, poeta, aktor i scenograf – najbardziej znany jest jako postać Kiki z duetu Kiki & Herb, starzejącej się alkoholiczki i zgorzkniałej pieśniarki wykonującej „wszystkie wasze ulubione piosenki” od Pink Floyd, Joy Division i Talking Heads po kolędy i Nirvanę. Zjawiskowy głos i niepowtarzalna ekspresja szybko doprowadziły ich występy do statusu niemal kultowego. Duet grał m.in. w Carnegie Hall, Knitting Factory i londyńskich klubach dostając szereg nagród, w tym za najlepszy anty-katolicki show w Nowym Jorku. Jego znakomicie oddaje wszelkie napięcia, którym poświęcona jest jego sztuka – tożsamość seksualna, Bond występuje także z Tiger Lillies, Otomo Yoshihide, Bobem Ostertagiem a także swoimi nowojorskimi przyjaciółmi takimi jak Rufus Weinright. Pojawił się także w kultowym filmie Johna Cameron Mitchella „Shortbus” o seksualnym życiu nowojorskiej bohemy, w którym zagrał oczywiście siebie samego. W roku 2007 w Central Parku miała miejsce premiera jego spektaklu “Close To You” opartego w całości na reinteroretacjach słynnego albumu The Carpenters. Następnie Bond wystąpił z ze spektaklem w Operze w Sydney. 
→ Justin Bond, znany jako podstarzała pieśniarka Kiki z Kiki & Herb, zawsze wyposażony jest w koktail coverów i własnych piosenek przekonując nas, że muzyka nie jest niczym innym niż soundtrackiem naszych fantazji. Ale postaci, w które się wciela wybierane są z imponującą precyzją – odnoszą się zawsze do istoty języka, jego niestabilności, przypadkowości i paradoksalnej, wynikającej z tych dwóch, komunikowalności. I rozrywkowości. 
→ Our Lady J również występuje głównie w kontekście podziemnego kabaretu zakorzenionego w odwróconej do góry nogami tradycji gospel. Diamanda Galas powiedziała o jej koncertach, iż „powaliły ją na kolana”. 
http://justinbond.com/
http://www.ourladyj.com/
 
MOMUS  
 
Co się dzieje z kimś, kto jest bardziej popowy niż Prince, ale nigdy nie chciał podpisać lukratywnego kontraktu z wielką wytwórnią a jego piosenki nie figurują na żadnym Top 10? Śpiewa swoje wodewile w obskurnych klubach z muzyką eksperymentalną… I zostaje sam – na scenie wyłącznie z playbackiem z iPoda.

→ Nick Currie, znany szerzej jako Momus, jest autorem piosenek, bloggerem i dziennikarzem Wired specjalizującym się w autotematyczności i postmodernizmie. Przez ponad dwadzieścia lat wydaje płyty z muzyką popową nie odnosząc żadnego sukcesu komercyjnego. Dlaczego? W swych tekstach szczególny nacisk kładzie na przypadkowe, zdekontekstualizowane fragmenty zdań zdominowane tematyką inności. Estetyka, w której się porusza zawiera wiele różnych elementów składowych, od akustycznego gothic do Gainsburga i Brela. Lubuje się w łączeniu muzyki tanecznej z tematami takimi, jak pedofilia czy nekrofilia badając granice wytrzymałości publiczności muzyki rozrywkowej. Został podany do sądu m.in. przez firmę Michelin (za porównanie ich maskotki do lalki z sex-shopu) i Wendy Carlos za insynuację, iż po zmianie płci mogła wrócić w czasie i poślubić siebie samą sprzed operacji. 

http://imomus.com/ 
http://en.wikipedia.org/wiki/Momus_(artist) 

REINHOLD FRIEDL & BERNHARD SCHÜTZ PLAY ROBERT SCHUMANN  

Romantyczna miłość w piosenkach Schumanna, ale bez zakłamanej ckliwości głosu wokalisty; w zamian szeptana i krzyczana przez prawdziwego bohatera narracji niemieckiego kompozytora. W wykonaniu wybitnego aktora teatralnego Bernharda Schütza oraz założyciela zespołu Zeitkratzer, znakomitego pianistę specjalizującego się w wykonawstwie muzyki współczesnej, Reinholda Friedla.

→ Reinhold Friedl studiował grę na fortepianie u legendy muzyki improwizowanej Alexandra von Schlippenbacha. Na przestrzeni ostatniej dekady stał się jedną z centralnych postaci muzyki eksperymentalnej w Europie. Jego cechą charakterystyczną jest łączenie znakomitego warsztatu i wiedzy o muzyce współczesnej z systematycznym łamaniem jej hermetycznego charakteru. Jest założycielem słynnego zespołu Zeitkratzer, który słynie z akustycznych interpretacji muzyki elektronicznej od Xenakisa przez Merzbow, Karkowskiego po Lou Reeda i Terre Thaemlitza. 
→Bernhard Schütz jest słynnym niemieckiem aktorem teatralnym i filmowym współpracującym m.in. z legendarnym reżyserem Frankiem Castorpem. W ostatnich kilkunastu latach, jego skandalizujące występy wywoływały szereg kontrowersji w nieco konserwatywnym środowisku teatralnym Niemiec. 
http://reinhold-friedl.de/
http://www.charade-agentur.com/male/schuetz/index.htm
 
KYST  

Muzyka Kyst łączy eksperyment ze słodkimi melodiami, jest jednocześnie zwiewna i nostalgiczna. Jej kameralna wrażliwość, namacalna tęsknota za harmonią i tajemnicza aura sprawiają że Kyst to jeden z najbardziej obiecujących projektów młodej polskiej sceny muzycznej. W chwili obecnej zespół przygotowuje materiał na debiutancką płytę, nad której brzmieniem pieczę sprawował będzie Maciej Cieślak (Ścianka). Gościnnie udzielą się na niej Karolina Rec (Kings of Caramel), Michał Biela (Ścianka, Kristen, Kings of Caramel) oraz Tomek Ziętek (Pink Freud). Do tej pory Kyst zagrał zaledwie kilka koncertów - na każdym z nich jednak muzyka spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem publiczności. Muzycy zespołu udzielają się także w innych projektach - Adam Byczkowski i Tobiasz Biliński wystąpili gościnnie z Kings of Caramel w Studiu im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie. Tworzą oni również z Michałem Bielą zespół Small Things. Premiera debiutanckiej płyty "Cotton Touch" planowana jest na maj bieżącego roku.

www.myspace.com/kystband 

AU

Au to projekt fenomenalnego amerykańskiego multinstrumentalisty Luke'a Wylanda. Wyland, absolwent Massachusetts College of Art w Bostonie, to ważna postać tętniącej życiem sceny muzycznej w Portland. Jako Au gra głównie w duecie z niesamowitym Daną Valatką na bębnach (znanym z Jackie-O Motherfucker i Mustaphamond), lecz nierzadko projekt rozrasta się do kilkunastoosobowego składu z towarzyszeniem chóru. Muzyka zespołu łączy w sobie freak-folk i formalne eksperymenty w stylu Briana Eno, współczesną amerykańską muzykę poważną i pop. W recenzjach porównywano ich dokonania do takich tuzów jak Arcade Fire, Soft Machine, Animal Collective, Panda Bear, Arvo Part, George Gershwin, Charles Ives, Parenthetical Girls. Koncert formacji będzie jedynym występem w Polsce na europejskiej trasie zespołu.
www.myspace.com/peaofthesea 
 

KEVIN BLECHDOM                                                        
Sorry, nie ma ideolo. Solo piano. K-O-N-I-E-C-Z-N-I-E

playBACKplay                                                               
playBACKplay to seria prób i koncertów skoncentrowanych wokół relacji między kompozytorem i wykonawcą. Ten mogłoby się wydawać trywialny związek, przybrał w ostatnich dekadach nieoczekiwane formy: od eksperymentów z notacją, przez utwory-instrumenty i wykorzystanie nowych technologii po teatr muzyczny i szereg innych idiosynkratycznych pomysłów na zdefiniowanie tej relacji. Wszystkie one są pytaniami nie tylko o techniczne aspekty wykonawstwa, ale także granice kompozycji i jej rolę w muzyce, która nie zamyka się na nieortodoksyjnych wirtuozów, technologię czy awangardowe oblicza nurtów nie-akademickich. 
Druga, trzecia i czwarta edycja poświęcone będą relacji między obrazem i dźwiękiem. Temat-rzeka, więc nawet w tych trzech koncertach / próbach można znaleźć wiele różnych punktów stycznych. Ja w każdym razie nie mogłem przestać myśleć o punkcie najbardziej oczywistym: dwuwymiarowości czy właściwie płaszczyźnie. Co to znaczy w muzyce? Czy w ogóle to pojęcie ma sens w tym kontekście? A jeśli już gdzieś ta dwuwymiarowość się pojawia – co za sobą pociąga? Keith Rowe interpretując obrazy Rothki czy Pollocka robi to gitarze położonej na płasko. Malcolm Goldstein przekłada dwuwymiarowe grafy na „płaską”, homogeniczną, ale wibrującą od drobnych przemieszczeń fakturę. I wreszcie Mauricio Kagel, który trzeci wymiar wprowadza do papierowych partytur Beethovena jako noise. A konkretnie:

KEITH ROWE poprowadzi próby z interpretacji wybranych prac malarskich. Zafascynowany Jacksonem Pollockiem, ale także takimi artystami jak Cy Twombly, Michelangelo Caravaggio i Mark Rothko poświęca im swoje kolejne projekty muzyczne próbując odnieść ich techniki oraz same dzieła do możliwości oferowanych przez muzykę najnowszą. Jednym z najbardziej rozpoznawalnych nawiązań do prac malarskich jest sposób w jaki gra na gitarze – jest ona położona na stole i wraz z różnymi urządzeniami elektronicznymi oraz obiektami tworzy swego rodzaju system elektroakustyczny. 

W ramach drugiej części przygotowane i wykonane zostanie wyjątkowe dzieło MAURICIO KAGELA „Ludwig Van“. Geneza tej kompozycji sięga filmu pod tym samym tytułem, który Kagel nakręcił w roku 1969. Na jednym z ujęć w filmie pojawia się zrekonstruowany gabinet Beethovena, w którym absolutnie wszystko – od pianina przez lustro po ramy okienne – wyklejone jest jego partyturami. Kagel zrobił zdjęcia (głównie zbliżenia) miejscom o najbardziej interesujących zagięciach i kształtach. Zdjęcia te stanowią gotową partyturę, w której głosy Beethovena zaginają się w noise. Próby poprowadzi pianista, kompozytor i improwizator REINHOLD FRIEDL – założyciel i lider jednego z najbardziej wyzwolonych zespołów muzyki współczesnej Zeitkratzer.

MALCOLM GOLDSTEIN poprowadzi warsztaty objaśniające metody graficznego zapisu jego tzw. „rezonujących” improwizacji. Kompozycje graficzne, które przygotowuje dalekie są od klasycznych obrazów z lat 60. Są precyzyjnymi technikami uzgadniającymi język instrumentalny wykonawców z fakturą i linearną formą improwizowanych „rezonansów”, w których pojęcia intonacji, artykulacji i frazowania zostają zdefiniowane niejako od nowa.
Cykl wydarzeń dedykowany jest polskiemu systemowi szkolnictwa muzycznego. 

NOTHING IS REAL                                                      
Co łączy muzykę współczesną z popem? Zazwyczaj robi się wszystko, żeby nie łaczyło je nic. Ale kogo obchodzi „zazwyczaj”? Kilka kompozycji, które w sumie mają stanowić wycinek kontinuum łączącego Beatlesów, muzykę ludową z eksperymentalną i improwizowaną. Tym razem jednak nie będą miały dużo wspólnego z kolażami; już prędzej z instalacjami, performensami a może nawet rzeźbą. I umiejętnością abstrakcyjnego słuchania. Jak dużo można odjąć z piosenki żeby zachować jej pierwotny urok? Jak bardzo można ją zasłonić nią samą? I jak niewiele trzeba by odnaleźć ją tam, gdzie właściwie jej nie ma? 

MIMEO                                                                           
Do dziś zastanawia mnie ta historia – nie na wielkim festiwalu muzyki współczesnej czy eksperymentalnej; bynajmniej nie w dużym mieście i nie w filharmonii. Ale za to: pierwszy raz w Polsce, w Wigrach, w Klasztorze, który przez ponad 30 lat funkcjonował jako Instytucja Kultury, jako Dom Pracy Twórczej, i który parę tygodni po koncercie znów doświadczy przemienienia w miejsce uniesień religijnych. 

MIMEO jest po stronie orkiestr symfonicznych i big-bandów: 10 wirtuozów różnego rodzaju instrumentów elektronicznych. Ilość, intensywność, wypełnienie przestrzeni dźwiękiem. Czwarty wymiar muzyki, o którym pisał kiedyś Varèse: projekcja dźwięku wywołana samym faktem jego emisji z dowolnej części sali, owo uczucie, że „dźwięk nie pozostawia nadziei na swój powrót”, że jest „podróżą w przestrzeni”. Nawet bardziej niż w przypadku innych projektów muzyki eksperymentalnej i improwizowanej – doświadczenie tego na żywo nie będzie się równało z niczym, co znamy z płyt. 

POLISH EXPERIMENTAL STUDIO REVISITED            
Kolejna impreza wokół Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. „Muzyka na taśmę”, kompozycje muzyki konkretnej i elektronicznej interpretowane będą przez muzyków grających na instrumentach akustycznych. Pomysł narodził się dwa lata temu, kiedy na Chłodnej 25 w ramach Zakrzywień Igły podobnych reinterpretacji dokonywali Frederic Blondy, Piotr Bukowski, Karol Koszniec, Marcin Lenarczyk, Raphael Rogiński i Dagna Sadkowska. I ciągle myślę, że jest w tym pomyśle „coś”. A przynajmniej tyle, że ci muzycy stawiani są w sytuacji nieco podobnej do kompozytorów muzyki konkretnej – muszą się w jakiś sposób odnaleźć w nadmiarze materiału; choć jest on gotowy, wcześniej ustrukturyzowany, oni sami muszą uporządkować go raz jeszcze, od nowa. Te kompozycje muzyki na taśmę są dla nich tym, czym dla kompozytora muzyki konkretnej był nagrany materiał – wystarczy teraz za nim podążyć i skonstruować z każdej z nich utwór. Tym razem Phil Durrant, Mikołaj Pałosz, Eddie Prévost, Raphael Rogiński, John Tilbury. 

biogramy

KEVIN BLECHDOM
Zjawiskowy głos, piękne piosenki i…:
Pitchfork: I had heard from someone that you have meat on your tour rider. What exactly do you ask for? 
Blechdom: The insides of a goat, intact. Which is what I had in Berlin from this Turkish grocery store. If you hold the esophagus, then it has the heart, the liver, the kidneys and whatever else attached. It's a big pile that you can hold by the esophagus. I did that for a while, but in America I didn't get the meat at all. In England I got it twice. If it isn't there then I just go, okay, they don't want me to do it, I won't do it. Basically I just reenact the record cover while singing. People brought disgusting chopped liver that's been in their refrigerator for a week. It smells awful.

Pitchfork: But esophagus doesn't smell bad?
Blechdom: If it's fresh, it's fine. But some of the meat I got wasn't too fresh, and with mad cow disease and salmonella around...Maybe it's a bad idea. While I was in London I got a facial rash and I think it was because I was too stressed out, I had too many shows. But the night before I had rubbed a heart on my face and I thought maybe there were invisible worms jumping onto my face. I got really paranoid about it. So I'm not going to do it as much anymore.

PHIL DURRANT
Fenomenalny skrzypek słynnych formacji takich jak News from the Shed czy Dach. Ostatnio – specjalista w kwestii „laptop a improwizacja”, co automatycznie włączyło go w strefę wpływów EAI, i różnych innych redukcjonizmów. Członek słynnej orkiestry elektroakustycznej M.I.M.E.O. oraz założyciel Sowari Trio.

REINHOLD FRIEDL
Kompozytora, improwizator i pianista niemiecki, skoncentrowany na grze bezpośrednio na strunach i obudowie fortepianu; współpracuje z takimi muzykami jak Lee Ranaldo z Sonic Youth, Phill Niblock, Radu Malfatti czy Merzbow. Jest założycielem słynnego zespołu Zeitkratzer. W jego ramach współpracuje z tak różnymi artystami jak Zbigniew Karkowski, Terre Thaemlitz, Keiji Haino, Lou Reed. Wykonują muzykę ludową, tanie imitacje Schönberga, wyrafinowane kompozycje Xenakisa choć oficjalna wersja głosi, iż zajmują się przede wszystkim akustycznymi opracowaniami muzyki, która kojarzy nam się z elektroniczną. Przetransponowali na instrumenty akustycznej słynne sprzężenia gitarowe „Metal Machine Music” Lou Reeda. Szalony zespół, szaleni muzycy – bez granic. Natomiast z dużą ilością dobrej, wyrafinowanej zabawy. Jak powiedział o nim ostatnio jeden z jego członków: różnicuj, poszukuj i baw się dobrze. 

MALCOLM GOLDSTEIN
Pozostająca nieco na uboczu, niezwykle ważna postać muzyki eksperymentalnej XX wieku od lat 60. Kompozytor, improwizator, twórca muzyki elektronicznej i wirtuoz skrzypiec. O ile autorzy partytur graficznych zwykle traktowali je jako sposób na redefinicję formy muzycznej i relacji między kompozytorem i wykonawcą, dla Goldsteina są one przede wszystkim technikami rozwoju języka instrumentalnego, w szczególności dla instrumentów, na których da się grać smyczkiem. Sam jest dziś uważany za osobę, która zrewolucjonizowała techniki gry na skrzypcach. Goldstein jest także teoretykiem muzyki pisującym do „Perspectives of New Music” a także autorem książki „Sounding the Full Circle”, w której objaśnia metody swojej pracy. 

ALVIN LUCIER
Klasyk amerykańskiej tradycji muzyki eksperymentalnej, osoba kluczowa dla sound artu, bodaj pierwszy, który „komponował” utwory na fale mózgowe i badał sposoby rozchodzenia się dźwięku jako parametry kompozycji. Mało się słyszy o nim w kręgach polskiej muzyki współczesnej. Może poza tym, że po ponad 40 latach pracy jest nadal niewyklutą poczwarką, która jeszcze nie rozwinęła w pełni swojej koncepcji muzyki. No i jak to bywa z krytykami muzycznymi – jest zawsze jakiś poziom, na którym się nie mylą. Faktycznie Lucier chyba bardziej zainteresowany jest zwijaniem niż rozwijaniem siebie czy swojej muzyki. Jego praca – jak sam mówi – polega na redukowaniu, na dążeniu do zachowania absolutnej czystości, pozostawienia w muzyce tylko tego, co jest absolutnie konieczne. 
 
MAURICIO KAGEL
Jeden z tych wspaniałych ludzi XX wieku, którzy pozostają całkowicie osobni. Teraz, kiedy już nie żyje, jest to chyba nawet bardziej odczuwalne. Już nie będzie komponował. I zapewne nikt nie będzie kontynuował jego pracy. Nie będzie tak jak z Feldmanem – nie pojawi się rzesza muzyków grających jeden dźwięk na minutę i wmawiających nam, że rozwijają jego pomysły. Bo niby co miałoby to znaczyć? Czy da się komponować w stylu Kagela? Czy da się powtórzyć jakikolwiek jego gest muzyczny? Czy doprowadził on do wykształcenia jakiejś nowej metody, której równocześnie by nie wyczerpał? Za każdym razem, kiedy chcemy się do niego zbliżyć, musimy to robić od nowa. A kiedy damy się na to namówić, przyjdzie taki moment, kiedy dostrzeżemy, że dosłownie każdy wielki temat muzykologicznej czy kulturoznawczej historii muzyki został przez niego muśnięty, lekko nakłuty, czasem wywrócony do góry nogami, ale tak zgrabnie, jakby robił to mimochodem, przez przypadek, niechcący. 

MATTHIAS KAUL
Niemiecki perkusista i kompozytor, specjalizuje się w wykonawstwie utworów eksperymentalnych, w szczególności Christiana Wolffa, Jamesa Tenney’a i Alvina Luciera. Jego interpretacje ich prac wydawane są przez takie wytwórnie jak Hat Hut, Wergo, col legno. Jednak początkowo był muzykiem rockowym i ten rodzaj wrażliwości chyba nadal da się dostrzec w tym co robi. Także w jego kompozycjach, które bywają niczym innym niż coverami Beatlesów na instrumenty perkusyjne. W swym szaleństwie, jest bardzo prymitywistyczny. W końcu czym innym jest perkusyjność niż dotykaniem czegokolwiek? I czym innym niż spektaklem, w którym muzyk z konieczności staje się a to tancerzem, a to rzeźbą? 

MIMEO
Muzyka MIMEO to współczesne wcielenie orkiestry symfonicznej. To, co charakteryzuje ich koncerty to unikalne orkiestrowe brzmienie elektroniczne, szczególna wrażliwość na akustyczne warunki miejsca koncertu oraz pomysły przygotowywane oddzielnie na każdy koncert (np. interpretacje obrazów, występ trwający 24 godziny). Występy grupy ze względów organizacyjnych to niezwykła rzadkość – niemal każdy staje się wydarzeniem o zasięgu światowym. W jej składzie znajdują się wirtuozi analogowych (Thomas Lehn) i cyfrowych (Marcus Schmickler) syntezatorów, nagłaśnianych obiektów (Jérôme Noetinger), cyfrowych samplerów i specjalnie przygotowanego oprogramowania komputerowego do improwizacji (Phil Durrant); legendy muzyki improwizowanej, którzy współtworzyli ją już w latach 60. (Keith Rowe), gwiazdy muzyki elektronicznej (Christian Fennesz), kontynuatorzy idei „space-jazzu” (Rafael Toral) czy najważniejsze postaci sceny noise (Peter Rehberg). Kilku z nich w przeddzień koncertu MIMEO zagra solowe koncerty. 

MIKOŁAJ PAŁOSZ
Znakomity wiolonczelista młodego pokolenia. Zgodnie z miejską legendą, postanowił sobie kiedyś, że nie zagra już nigdy Beethovena i jak na razie jest sobie wierny. W zeszłym roku wydał płytę zatytułowaną Cellovator, na której interpretacje utworów Szymańskiego, Xenakisa i Cartera przeplecione zostały jego improwizacjami. 

EDDIE PRÉVOST
To bynajmniej nie Lê Quan Ninh i nie Ingar Zach byli pierwszymi, którzy zaczęli konsekwentnie używać smyczków w muzyce perkusyjnej. Wcześniej był przynajmniej Prevost, który zaczął to robić niedługo po tym, jak założył AMM w roku 1965 i przyłączył się do Scratch Orchestra. Do dziś jeden z najbardziej wyrafinowanych perkusistów improwizujących, krytyk i teoretyk muzyczny a także osoba, która od „nie-wiadomo-od-kiedy”, ale za to każdego piątku, prowadzi słynne warsztaty improwizacji w Londynie.

RAPHAEL ROGIŃSKI
Improwizator, kompozytor, założyciel takich zespołów jak Cukunft czy Shofar. Fascynuje się muzyką ludową, ale rozumianą w ten sposób, że jest w niej miejsce także dla Bacha, Partcha, Cage’a i Waitsa. Właśnie wydał płytę „Bach Bleach”, na której – zdaniem Towarzystwa – zbezcześcił muzykę tego wielkiego kompozytora: „Polskie Towarzystwo Bachowskie na samą wieść, że niewykształcony akademicko instrumentalista tworzy własne aranżacje muzyki barokowej, i to na gitarę elektryczną, przybrało pozę świętego oburzenia”.

KEITH ROWE
Keith Rowe jest kimś w rodzaju muzycznego odpowiednika Jacksona Pollocka. Gitarzysta, malarz, improwizator, urodzony w 1940 roku w Wielkiej Brytanii od połowy lat 60. konsekwentnie porusza się po polu elektroakustycznej improwizacji, zyskując ostatnio status jej ojca chrzestnego. W wieku 25 lat, wraz z Eddiem Prévostem i Lou Garem, założył legendarną dziś grupę AMM, która przez kolejne 25 lat niemal bez odzewu promowała sposób improwizowania, który zaczął dominować dopiero w ostatniej dekadzie (nazywany bywa improwizacją elektroakustyczną lub w skrócie EAI). AMM zasłynęło m.in. z predylekcji do muzyków związanych ze światem współczesnej kompozycji – już w roku 1966 dołączyła do niej niespełniona nadzieja brytyjskiej muzyki akademickiej, Cornelius Cardew; po jego śmierci zastąpiła go inna centralna postać muzyki współczesnej – John Tilbury. Kilka lat temu Rowe opuścił AMM koncentrując się na współpracy z młodymi przedstawicielami EAI głównie z Wiednia, Berlina i Tokyo. Założył także wyjątkową orkiestrę muzyków improwizujących na instrumentach elektronicznych (m.in. syntezatory analogowe i cyfrowe, samplery, laptopy), MIMEO. Już w latach 60. położył gitarę na stole rezygnując tym samym z większości znanych technik instrumentalnych i przeobrażając ją w płótno malarskie, na którym dźwiękowo interpretował obrazy Rothki, Pollocka czy swoje. 

STUDIO EKSPERYMENTALNE POLSKIEGO RADIA
Założone w roku 1957 było jedną z pierwszych instytucji na świecie poświęconych muzyce elektroakustycznej; dziś niemal zapomniane i uwięzione w niemożliwych do objęcia koleinach biurokratyczno-obyczajowych, było miejscem eksperymentów takich twórców jak Krzysztof Penderecki, Włodzimierz Kotoński, Bogusław Schaeffer czy Eugeniusz Rudnik.

JOHN TILBURY
Ilu było takich pianistów w XX wieku? Kilku? David Tudor i … więc może tylko dwóch? Nie chodzi wyłącznie o zdolności techniczne. Jak sam kiedyś powiedział – wykonawca ma pokazać kompozytorowi to, czego on sam w swoim utworze nie widzi, obojętne czy mu się to podoba czy nie. Podczas występów na wsi ze Scratch Orchestra potrafił grać całą partię fortepianową wybranego utworu Czajkowskiego by chwilę później leżeć związanym przy pianinie zabawkowym i wykonywać utwór Cage’a.

współpraca

Fundacja 4.99

Fundacja Polskiej Rady Muzycznej

Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej

Instytut im. Adama Mickiewicza

TR Warszawa

Dom Pracy Twórczej w Wigrach

Centrum Sztuki Współczesnej "Zamek Ujazdowski"

WEKSACJE

WEKSACJE: MUZYKA NOWA I NIE-NOWA W XX WIEKU

Seria I: Początek XX wieku – jak muzyka stawała się nowa?  

Wykłady w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu

17.05.2009, Niedziela

16.30: Prezentacja materiałów (nagrania, partytury, manifesty itp.)
17.30: Michał Libera – Wprowadzenie do „Weksacji”
18.00: David Toop – Wykład „Złowieszczy rezonans. Słuchacz jako medium"
19.30: Prezentacja materiałów (nagrania, partytury itp.)
21.00: David Toop – Koncert  

31.05.2009, Niedziela

16.30: Prezentacja materiałów (nagrania, partytury, manifesty itp.)
18.00: Michal Libera – Wykład „Szum, hałas, odgłos. Trzy definicje noise’u”
19.30: Prezentacja materiałów (nagrania, partytury itp.)

14.06.2009, Niedziela

16.30: Prezentacja materiałów (nagrania, partytury, manifesty itp.)
18.00: Monika Pasiecznik – Wykład „Aksamitna rewolucja muzyczna, czyli o przełomie atonalnym początku XX wieku”
19.30 Prezentacja materiałów (nagrania, partytury itp.)

Weksacje – upokorzenia, natręctwa, zniewagi. A także utwór Erika Satie z 1893 roku uznawany za jedną z pierwszych kompozycji XX wieku – krótka sekwencja akordów zapisana na kartce papieru, która miała być powtórzona przez wykonawcę 840 razy. A więc jednak – upokorzenia, natręctwa, zniewagi. Czym innym jest wszak muzyka w swych próbach stania się nowoczesną? I czy jest lepsze wprowadzenie w to, co nowe w muzyce XX wieku niż właśnie 840-krotne powtórzenie tego samego?

Historycznie rzecz biorąc, terminy takie jak muzyka współczesna czy muzyka nowa nie są równoznaczne z pojęciem sztuki nowoczesnej. Podobnie jak w przypadku tej ostatniej jednak, zorganizowane są wokół idei nowości. Przynajmniej od końca XIX wieku próbowano ją osiągnąć w muzyce na wielu polach równocześnie: języka komunikacji między kompozytorem a wykonawcą; materiału, struktury i formy; eksperymentów z technologią; sposobów funkcjonowania w świecie społecznym i politycznym; rozumienia czasu i przestrzeni; traktowania odbiorcy. A przede wszystkim – na polu refleksyjnego monitorowania i krytyki własnych założeń. To z tego właśnie powodu fiksacja na swojej własnej nowości szybko doprowadziła do jej podważenia. Ten podstawowy paradoks pozwala jednak spojrzeć na twórców muzyki XX wieku nie tyle jak na artystów nowoczesnych, ale jak na artystów odnoszących się do nowoczesności; poza podziałami na jej twórców i krytyków; muzyków akademickich i nie-akademickich; poważnych i rozrywkowych. 

Luigi Russolo budujący nowe instrumenty zwane intonarumori; Earle Brown dający muzykom do wykonania obraz w stylu Mondriana; Jimi Hendrix ustawiający mikrofony w studiu nagrań daleko od źródła dźwięku; Lee „Scratch” Perry zwielokrotniający beat na swoim stole mikserskim; John Oswald zmieniający płeć Dolly Parton zwalniając płytę winylową – to wszystko proste praktyki, w których apologeci nowoczesności i jej krytycy odwoływali się do podobnych technik i ręka w rękę tworzyli wspólny zestaw pytań o naturę dźwięku, interpretacji czy oryginalności. Gatunki muzyczne powstały tylko przy okazji tych pytań – jako skrót myślowy gubiący najciekawsze zjawiska muzyki XX wieku. 

Seria wykładów Weksacje będzie służyła stworzeniu mapy takich praktyk odnoszących się w różny sposób i na różnych poziomach do idei nowości; będzie kilkunastoodcinkową opowieścią o muzyce ostatnich stu lat, w której na równych prawach spotkają się anegdoty, terminologia muzykologiczna, teoria kultury i fakty historyczne. Będzie się można dowiedzieć czym jest dodekafonia, jaka jest relacja między Stevem Reichem i sceną techno w Detroit; co stało się w komorze bezechowej, kiedy wszedł do niej John Cage; dlaczego koncern Pepsi podał do sądu kolektyw Negativland; dlaczego nie ma różnicy między dźwiękiem i szumem zdaniem Henry Cowella. A więc „wszystko co zawsze chcieliście wiedzieć o muzyce XX wieku, ale baliście się zapytać.”  
 
Seria I. Początek XX wieku – jak muzyka stawała się nowa?  

Ubiegłe stulecie w muzyce zaczynało się przynajmniej trzy razy. Ambient, noise, dodekafonia – trzy hasła, skróty myślowe; masa nieporozumień i oporów. Od początków XX wieku do dzisiaj. Zanim stały się one szkołami muzycznymi i uzyskały swoje nazwy – miały być propozycjami nowej muzyki. Nowego sposobu słuchania, które nie jest nakierowane na obiekt muzyczny, ale na psychoakustyczną przestrzeń; nowych zasad organizacji materiału muzycznego, które skoncentrowane są na dysonansie; nowych dźwięków, które przez wieki były wykluczane a dziś nazywa się je zbiorczo noisem. To, co stało się z tymi trzema rewolucjami na przestrzeni ostatnich stu lat jest wysoce paradoksalne. Z jednej strony, wbrew intencjom ich twórców, przyczyniły się one do hermetyzacji muzyki artystycznej. Z drugiej, stały się rezerwuarem, z którego nierzadko korzysta muzyka popularna. Ich historia, blisko związana ze sztuką, technologią i teorią kultury, mówi tak samo dużo na temat początków XX wieku jak i wieku XXI. 

David Toop, "Złowieszczy rezonans. Słuchacz jako medium"

Tematem wykładu będą relacje między dźwiękiem, ciszą, „bliskim słuchaniem” i przestrzenią. Tajemnicza historia tego rodzaju słuchania ujawnia się w szczegółowej analizie subtelnych, często przeszkadzających fenomenów dźwiękowych nagrywanych i artykułowanych w różnych pracach dźwiękowych – w tym: w mediach uważanych za ciche. Wykład będzie oparty na analizach wątków nadprzyrodzonych w XIX- i XX-wiecznej literaturze, XVII-wiecznego malarstwa Flamandzkiego, dzieł Marcela Duchampa, Francisa Bacona, dzieł Jamesa Joyce’a, Virginii Woolf a także artystów dźwiękowych takich jak Akio Suzuki.

Michał Libera, "Szum, hałas, odgłos. Trzy definicje noise’u"

Jakkolwiek trudno zrozumieć muzykę XX wieku bez odniesienia do pojęcia „noise’u”, już samo jego tłumaczenie nastręcza kłopotów. Nie bez powodu – niemal za każdym razem, gdy zaczyna być używane zarówno w dyskursie muzycznym jak i w muzyce, definicji dokonuje się niejako od nowa. Trzy z nich pojawiły się na początku ubiegłego stulecia nieodwracalnie zmieniając jego historię. Wykład będzie skoncentrowany na wprowadzeniu przemysłowego hałasu do muzyki (futuryzm), odkryciu szumowego elementu w każdym tonie (Henry Cowell) oraz niewielkim obiekcie, który znalazł się w roku 1916 w nowojorskiej galerii i wydawał tajemnicze odgłosy (Marcel Duchamp).

Monika Pasiecznik, "Aksamitna rewolucja muzyczna, czyli o przełomie atonalnym początku XX wieku"

"System tonalny" to jedno z fundamentalnych osiągnięć nowożytnej muzyki europejskiej. Zasadza się na nim cała twórczość Johanna Sebastiana Bacha, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Fryderyka Chopina i dziesiątek wybitnych kompozytorów tworzących coś, co potocznie nazywamy "muzyką klasyczną". Po czterech stuleciach w łonie tego systemu doszło jednak do pęknięcia. W 1908 roku Arnold Schönberg skomponował pierwszy "utwór atonalny". Jak doszło do załamania się starego porządku muzycznego? Gdzie leżą przyczyny upadku systemu tonalnego? Czy Schönberg rozpoczął estetyczną rewolucję, czy wyciągnał proste wnioski? I wreszcie - co z tego wynikło dla muzyki kolejnych stu lat?